Yurdum insanı saftır, kalbi temizdir. Ne söylediğine değil niye söylediğine dikkat etmelidir insan, çünkü onun kalbinde riyakârlığa, yalan dolana yer yoktur. Ne hissediyorsa ne düşünüyorsa onu dillendirir çekinmeden, karşısındakinin kalbini kıracağı aklına dahi gelmeyen küçük bir çocuk gibidir. Anadolu değerleri, kültürü, tarihi ve de devlet geleneği iliklerine kadar işlemiştir. Derin bir siyasi ya da sosyal sohbet sırasında satır aralarında ağzından dökülenler slogan olup duvarlara, anıtlara yazılacak türdendir.
Öte yandan, sahibi olduğu doğulu devlet kültürü üzerine inşaa edilen batılı devlet sistemi ile oldum olası masum bir bir sürtüşme içindedir. Devlet adamının kutsallığı hep aklındadır. Nerede bir devlet “büyüğü” görse yaşına bakmadan önünde eğilir, elini öper. E ne de olsa “devlet baba” dır karşısındaki sonuçta. Düşünce ve hislerinde gri tonlara pek yer yoktur yurdum insanının. Her şey “ya ak ya kara” dır, “Ya zafer ya hezimet” tir yaşanan, ortasını aramak beyhudedir. Gerek iç gerekse dış politikada hep duygusal davranır ve duygusal kararlar verir, durur. Parti ya da particilikten anlamaz kişiler üzerinden yürütür hep siyasi söylemini. Kişiye oy verir, kişiye kızar ve kişiyi al aşağı eder. Gündelik siyasi kahve sohbetleri sırasında hep isimlerdir ağzında olan. Yazıp okumaktansa sözü tercih eder, sanki: “söz uçar yazı kalır” deyişinin sahibi topraklarda büyümemişcesine. Hatta kutsal kitap Kur’an bile okunmayıp süslü ipek kılıfında evin en nadide köşesinde, duvarda asılı bırakılır, arada bir işaret edilip üzerine yemin etmek için.
Dünyadaki bir çok ilkin insanlığa kazandırıldığı Anadolu kültürüne inat bilimsel bilgiye, araştırmaya, veriye ya da analize pek zaman ayırmaz. Kısa vadeli çözümlerle hep günü kurtarır. Anadolu’nun o zengin kültür mozaiğinin sonucu mudur bilinmez hemen her şeyden de anlar: hem doktordur, hem mühendistir hem de siyasetçi. Ama ne zaman başına kötü bir şey gelse ya da olumsuz bir olayla karşılaşsa “bunu bize kim yaptı” der. “Ben nerede hata yaptım da başıma bu geldi” demek yerine. Bu durum son yıllarda öyle bir hâl aldı ki suçu atacak biri bulunamadığında kendi suçlumuzu yaratır olduk, Trafik canavarı, enflasyon canavarı sardı etrafımızı. “Ah biri gelse de bizi kurtarsa”, “Bir Atatürk daha gelse ne olurdu sanki” ya da “Ah Atatürk bir on yıl daha yaşasaydı ne güzel olurdu” tarzında keşke cümleleri de cabası. Ne güzel olurdu değil mi, birisi gelip bizim yerimize bizim sorunlarımızı çözüverip gitseydi. Biz bir şey yapmadan, çalışmadan, uğraşmadan oturup bekleseydik “devlet babayı”. Babayı almak için…Offf...daraldım yine...
Ey “-miş gibi” yapanların ülkesi Türkiyem, çalışyormuş gibi yapmaya devam, biliyormuş gibi yapmaya devam, ilgileniyormuş gibi yapmaya devam, kurallara ve kanunlara uyuyormuş gibi yapmaya devam, hesap soruyormuş, hakkını arıyormuş gibi yapmaya da devam…. “Amaaannn… canım, bulunur bir hal çar elbet” değil mi. Benimkiler de laf mı? Neyse…
Son bir söz de yüzyıllardır etrafında oturduğumuz, beraber yemek yediğimiz, güldüğümüz, eğlendiğimiz ve de hüzünlenip birbirimize sarılıp ağladığımız bu “anadolu sofrası” ndan kalkıp gitmek isteyen yurdum insanlarına. Unutmayın ki bu sofra kutsal bir sofradır, bu sofradan kalkmak isteyenlerin başına neler gelebileceği tarihin sayfalarında en acı şekilde kayıtlıdır. Geçmişte kulaklarına fısıldanan hoş sözlere kanıp bu sofradan kalkanlar bugün o eski günlerin anısını hatırladıkça kafalarını önlerine dikilen duvarlara vurmaktadırlar. Çok değil bundan elli sene evvel bu insanlara bugün yaşananlar anlatılacak olsaydı heralde: “hadi canım sen de!” deyip, gülüp geçerlerdi. Ama, gelin görünki Balkanlar, Kafkaslar ve Arap yarım adası bu sofradan kalkanların acı hikayelerinin coğrafyasıdır. Gidip onlara biraz kulak vermeli, onları dinlemeli “insan”, boyundan büyük bazı şeylere kalkışmadan önce…
A.Gökhan RAKICI
