Osmanlı İmparatorluğu, 1864 yılında yerel halkın yönetimine katılmasını ve merkezi hükümet ile yerel topluluklar arasındaki iletişimi arttırmak amacıyla "Memleket Sandıkları" adı verilen yerel meclisler kurdu. Bu meclisler, her köy veya bölgeden seçilmiş üyelerden oluşuyordu ve yerel işlerin yönetiminden sorumluydu, örneğin vergilendirme, kamu işleri ve anlaşmazlık çözümü. Aynı zamanda hükümetin yerel nüfusun ihtiyaçlarını ve endişelerini anlamasına da yardımcı oluyorlardı.
Memleket Sandıkları sistemi modernleşme ve merkeziyetçilikten uzaklaşma açısından olumlu bir adım olarak görülmüştür ancak sistemin de zayıflıkları vardı. Meclisler genellikle yerel toplumun zengin ve etkili üyeleri tarafından domine ediliyordu ve hükümet kararlarının sonunda nihai kontrolü elde ediyordu. Ayrıca, birçok kırsal topluluk yeterince eğitimli veya siyasi olarak yeterli değil miydi meclis sistemine etkili bir şekilde katılmak için.
Bu sınırlamalara rağmen, Memleket Sandıkları sistemi Türkiye ve bölgedeki diğer ülkelerde modern yerel hükümet sisteminin öncüsü olarak görülmektedir. Bu, yerel toplulukların kendi bölgelerinin yönetimine katılmasını ve daha yanıt verebilir ve hesap verebilir bir hükümet yaratmayı amaçlamaktadır.
