İslamcılık, İslam dininin siyasi ve toplumsal hayatta etkin bir rol oynamasını savunan bir fikir akımıdır. Bu akım, 19. yüzyılın sonlarından itibaren özellikle Osmanlı İmparatorluğu'nun yıkılışının ardından ortaya çıkmıştır. İslamcılık fikirleri, Batı karşısında özgün bir İslami kimlik oluşturmayı ve İslam toplumlarının Batı karşısında özgüven kazanmasını amaçlar.
İslamcılık fikirleri, İslam dünyasında modernleşme, demokratikleşme, hukukun üstünlüğü, insan hakları ve kadın hakları gibi kavramları İslam kültürüne uygun bir şekilde yorumlamayı hedefler. Bu fikir akımının temel felsefesi, İslam'ın sadece bir din olmadığı, aynı zamanda bir toplumsal düzen ve kültür olduğudur. İslamcılar, İslam'ın siyasi, sosyal ve ekonomik alanlarda da etkili bir role sahip olması gerektiğini savunur.
İslamcılık fikirleri, İslam ülkelerinde hüküm süren otoriter rejimlerin ve Batı etkisine karşı çıkan grupların desteğini kazanmıştır. Özellikle 20. yüzyılın ikinci yarısında İran İslam Devrimi, Müslüman Kardeşler gibi örgütlerin yükselişi ve Türkiye'de Refah Partisi gibi İslami partilerin ortaya çıkışı, İslamcılık fikirlerinin etkisini göstermiştir.
Ancak İslamcılık fikirleri, eleştirmenler tarafından da sert bir şekilde eleştirilmiştir. Bazı eleştirmenler, İslamcılık fikirlerinin gerici ve dogmatik olduğunu savunurken, bazıları da İslamcılık fikirlerinin İslam'ın çeşitli yorumlarına dayandığını, bu yüzden tek bir İslamcılık fikrinin olmadığını iddia etmektedir.
Sonuç olarak, İslamcılık fikir akımı, İslam toplumlarının Batı karşısında özgüven kazanmasını, İslam'ın modernleşme sürecine uyum sağlamasını ve İslam'ın siyasi ve toplumsal hayatta etkili bir rol oynamasını amaçlayan bir akımdır. Ancak İslamcılık fikirleri, eleştirilere de maruz kalmış ve tartışmaları da beraberinde getirmiştir.
